12 Şubat 2010 Cuma

Kaçınılmaz Son

Sıradan geçen gün, herşey rutin halini almış, hava kararmış, ailecek aylar sonra bir yere gitmişsin, eve gelmişsin ve çalan telefon. Hüseyin amca, yada bu civarda herkezin bildiği, tanıdığı gibi Hüsen Bakkal. Yok artık. Herkezin yaşayacağı kaçınılmaz sonu oda yaşadı. Bir bir gidiyor babamın arkadaşları. 60 yaşında gidip gözlerini çizdirip gözlükten yeter artık deyip kurtulman, o güzel şapkanı takıp dolaşman, o ehliyet kemerini polisi görüpte bi anda garip bir şekilde takman, tepeden inerken her allahın akşamı yarın için bonjour demen. Bak hepsi gözümün önüne geldi şimdi. Senin dediğin gibi bitirelim bari. Tek sen konuşurdun zaten öyle. Başkada kimsede görmedim, görmemde. Hüsen amca şimdi artık sen yokmusun aaannmıı.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder

Tarihten Bir Sayfa

Blog Widget by LinkWithin